Diversen

Expositie Sarah Wong

Als kunstenaar word ik vaak gevraagd om te exposeren op plekken waar het werk een bijdrage levert aan wetenschappelijk onderzoek. Beeld vertelt immers voor 90% het verhaal, tekst voor 10%. Op het congres in Frankfurt (Conference on Transsexualism, Goethe University Frankfurt, februari 2016) is met behulp van een bijdrage van het FWOS het project GENDERKINDEREN geëxposeerd. Ik wilde het publiek een beleving geven, hoe het voelt om in een verkeerd lichaam te worden geboren.

Acht jaar werkte ik aan het fotoboek Genderkinderen, geboren in het verkeerde lichaam, samen met medisch journalist Ellen de Visser, van de Volkskrant. We wilden deze kinderen hun eigen verhaal laten vertellen omdat er toen, in 2003, wereldwijd nog niets over transgender jeugd bekend was in de media. Het Amsterdamse VUmc had nog maar net, als eerste ziekenhuis ter wereld, een medische behandeling ontwikkeld die bestond uit onder andere puberteitsremmers waardoor het lichaam niet de verkeerde kant op groeit. Het belang van deze behandeling is te zien in de portretten. De kunstwerken laten de transformatie van de kinderen zien tussen 2003-2012. Van ontwapenende pure kinderen naar zelfbewuste adolescenten. Het boek werd wereldberoemd juist omdat er niets te ‘zien’ is aan de buitenkant. Terwijl de kinderen van binnenuit, emotioneel enorme transformatie hebben ondergaan. De Engelse titel van het boek is dan ook Inside Out. In de zomer van 2015 gingen de portretten ‘viral’ de wereld rond vanwege de coming-out van Caitlyn Jenner, voorheen Bruce. Internationale kranten scheven over Inside Out. Begin dit jaar stond een van de portretten op de cover van Scientific American Mind. Zie ook de Huffington Post.

De conferentie op Goethe University is georganiseerd door een idealistische jonge theoloog, die het belang van acceptatie van transgender-identiteit binnen religie en samenleving wil benadrukken. Drie dagen lang spraken internationale medici, wetenschappers en theologen over transseksualiteit. Voor de expositie Inside Out was plaats gemaakt in een grote collegezaal. Speciaal voor het congres maakte ik drie presentaties die over grote schermen worden getoond, en twee korte films: jongen- Mick en meisje- Manon. Alles wat men ziet is ‘omgekeerd’. Aan niets is te zien dat deze jonge adolescenten ooit van het andere geslacht waren. De openingsavond van de tentoonstelling was geslaagd, alle deelnemers van het congres kwamen daags erna terug om de expositie langer te ‘beleven’. In de ontvangsthal beneden werden zes grote fotowerken gepresenteerd. Dit congres gaf ook mij een verrassende nieuwe beleving. Naast wetenschappers en artsen was 10% van de deelnemers zelf transgender. Volwassen mannen en vrouwen die niet de medische behandeling konden doorlopen die het VUmc ontwikkelde, omdat deze van na hun tijd is. En ik voelde me eerlijk gezegd erg ongemakkelijk als ik hen te woord stond over de portretten waar ze zichtbaar door ontroerd zijn. Terwijl ik vertelde over de ontmoetingen, de levens van deze gezinnen waar ik zeven jaar deel van mocht uitmaken, en hoe belangrijk de foto’s voor de kinderen waren – dit is wie ik werkelijk ben- zag ik in hun ogen het gemis van dit begrip en de positieve aandacht die hen nooit ten deel is gevallen. Vaak bekeken ze mij ook met een vraagteken. Wie is deze vrouw en waarom heeft zij deze kinderen zo intiem gefotografeerd? Ik kreeg het gevoel dat ze misschien denken dat ik ook ooit een transgender-kind was. Niets is minder waar, ik zit in het goede lichaam en ben hetero-seksueel. Het project heeft mij al die jaren geboeid omdat ‘identiteit’ en ‘compassie’ rode draad in mijn werk zijn. Geboren worden in een verkeerd lichaam… Ik kan me nog steeds moeilijk inleven, maar zal altijd het verhaal van deze kinderen blijven vertellen zoals zij graag willen dat de wereld naar hen kijkt. En zo als kunstenaar een bijdrage leveren aan wetenschappelijk onderzoek waar het FWOS voor staat.

www.sarahwong.com